دل نوشته برای خودم

خدارا شکر بچه ها روز بروز شیرینتر و خوردنی تر میشن چند روز پیش فیلمهای بچگی امیرعلی را می دیدیم  تعجب کردم که چطور گذاشتم امیرعلی به این سن برسه و تا حالا نخوردمش
خیلی جیگر و خوردنی و تپل بوده

الان هم جیگر منه ولی خیلی لاغره ، پیراهن مشکی که 3سال پیش محرم براش خریدم هنوز می پوشه 🙄

امیرپویان هم خیلی با نمکه هرجا بریم همه عاشقش میشن بسکه خوش اخلاقه و به همه لبخند میزنه موفرفری من خیلی هم جسور و بی باکه ، برعکس امیرعلی که چقدر محتاط و دور اندیش

امیرعلی همش حرص اونو میخوره اگر کمی از ما دور بشه اگه با غریبه ارتباط برقرار کنه ولی پویان گوشش به این حرفها بدهکار نیست😜

ولی عاشق علیه (به قول خودش) علی علی از دهنش نمی افته

اما من

به شدت خسته و کوفته میشم برای بازی بچه ها نه جونی دارم نه وقتی

کارهای خونه به شکل فزاینده ای رو به افزایش است به قول امیرعلی مامان همیشه داره ظرف می شوره ، انگار همیشه تو آشپزخونه ام 😪😪😪

خونه هم که همیشه پر از اسباب بازی و ته مونده خوراکی ها ست
بخدا شب که می خوام بخوابم داغونم جنازه جنازه ، اینقدر که حتی نمی تونم حداقل خواسته امیرعلی که کتاب خوندنه ، قبول کنم ، برای خودم که هیچ وقتی ندارم نه تفریحی نه ورزشی ، هیچ هیچ

نمی دونم دیگه باید از کجا بزنم تا به همه کارها برسم

اما بابایی

اون که از منم شلوغتره، صبح ساعت 6 میر و شبها دیروقت برمی گرده حتی جون نداره لباسهاشو عوض کنه تازه میاد خونه با دو تا بچه چش به راه که دلشون میخواد بابا اونها را پرت کنه بالا، فوتبال بازی کنه و ...

البته امیرعلی انگار عادت کرده بابا که میاد اصلا انگار نمی بینه با اینکه در نبودنش یادش می کنه  اظهار دلتنگی می کنه ولی از بابایی توقعی نداره گاهی وقتها متوجه هم نمیشه بابا اومده البته فکر کنم این دیگه تقصیر بابایی است که ارتباط موثری باهاش نداره و ما همیشه سر این موضوع باهم بحث داریم

منم زیاد نمی تونم با بچه ها وقت بگذرونم ولی عشق و علاقه ام را با تمام وجود به آنها تزریق می کنم تا بفهمن که چقدر دوستشون دارم تا بفهمن اینهمه تحمل سختی فقط و فقط بخاطر اونهاست

بخاطر اینکه بتونیم در جامعه باشیم و از نتایجش اونها بهره مند بشن